Kadın sabahtan hazırlığa
başlamıştı. Telaşlı halini gören eşi, sorup durmuştu; ”Bu telaşın niye?” diye.
Ama cevabını bir türlü alamamıştı. Sonunda da kadın; “Bu gün evde işim çok, sen
git, gez biraz” diye ısrar ederek, eşini rica minnet dışarı çıkarmıştı. “Ya,
telaşımın nedenini anlarsa, ya saatlerce beklediğim halde oğlum gelmezse” diye
düşünmüştü. “Gelmezse” düşüncesiyle bir daha yüreği titremişti.
Saatler geçip gidiyordu, öğlen olmak üzereydi; “Gelemiyorsan, bir telefon et bari, ‘anneciğim’ de.” İçinde sıkıntı artmaya başlamıştı; “Anneler gününü kutlamak için bir telefon bile etmeyecek mi acaba? Ben böyle bekliyorum ama o belki hatırlamadı bile. ‘Gözden ırak olan, gönülden de ırak olur’ sözü anneler için de geçerli olur mu hiç. Olamaz canım, bir telefon eder en azından. Hoş telefon yetmez, özledim yavrumu, kara gözlerini, yaramaz gülüşünü. Yaramaz dediğimi duysa yine darılır, ‘Beni çocuk gibi sevme’ der. Sanki nasıl seveceksem…”
Çocuğunu düşündükçe, onunla konuştuğunu düşündükçe yüzü gülüyor,
farkında olmadan bir anda neşeleniyordu. Sonra duvardaki saate gözü takılıyor,
yeniden durgunlaşıyordu. “Gelmeyecek, telefon bari etse” diye düşündü istemeye
istemeye. “Sesini bari duymuş olurum” Tam böyle düşünürken, cep telefonunun
sesiyle irkildi, omuzlarında bir yorgunluk, bakışlarında bir burukluk telefona
uzandı, ekranına baktı, arayan oğluydu.
Sevinmeli miydi? sevinemedi. …acaba
…acaba gelemeyeceğini söylemek için mi aramıştı. Telefonda kutlayıp geçecek
miydi anneler gününü, sarılamayacak mıydı yavrusuna?
Açtı telefonu;
– Alo…
– Alo, nasılsın anneciğim?
– Sağol yavrum, sen nasılsın?
– İyiyim anneciğim.
– Ne yapıyorsun, işler nasıl?
– Biraz zor oldu ama alıştım, hem
bu şehre, hem de işe alıştım.
– Öyle mi yavrucuğum. Söylemiyordu
işte ne telefonda kutluyordu, ne de gelmeyeceğini söylüyordu. Sonunda
dayanamayıp sordu;
– İzin aldın mı yavrum?
– Evet anneciğim, izin aldım. Sen
nerden bildin.
– Nerden mi, anneler günü için izin
almadın mı?
– Ha, anneler günü doğru ya.
Anneler günün kutlu olsun anneciğim.
– Sen sen. Bunun için izin almadın
mı?
– Ah anneciğim, çok sevdiğim, benim
için çok önemli bir bayanı görmeye gideceğimi söyledim. Şefim de izin verdi.
Şimdi onun yanına gidiyorum. Orta yaşlı kadın durakladı, sesine hakim olmaya
çalıştı.
– Öyle mi, nasıl biriymiş bu?
– Anneciğim, emin ol bana, senin
daha önce yaptığın yemeklerden daha lezzetlisini, daha önce yaptığın
tatlılardan daha tatlısını yapmıştır, beni bekliyor şimdi.
– Ben… şey… Tamam yavrucuğum. Şey,
umarım o da seni seviyordur.
Sevdiğine eminim anne, zaten bu ilk iznimi sırf onu görmek için aldım.
Babam nerde anne?
– Dışardaydı yavrum. Hah. Kapı
çalıyor, sanırım baban geldi.
– Tamam anne selam söyle, ben de
mis gibi kokuların geldiği, dünya da en çok değer verdiğim bir dünya güzelinin
kapısındayım.
– Tamam yavrum, söylerim. Sonra
yine ara yavrum. Allah’a emanet ol.
Telefonu kapattı. Oysa ne kadar
özlemişti oğlunu, ne kadar görmek istiyordu. Kapıya eli uzanırken, gözünden
süzülen yaşlara engel olamıyordu.
Kapıyı açtığında, boynuna atılan
oğlunun “Canım anneciğim, anneler günün kutlu olsun!” diye bağırması sanki bir
rüya sahnesiymiş gibi geldi. Oğlu; “Anneciğim, seni sevindirecek bir sürpriz
yapayım dedim, lütfen ağlama” dese de, annesi sevinçten hıçkıra hıçkıra
ağlıyordu.
“Başkası”
için yaşamaktır , Annelik. Üstelik kim olduğunu, kim olacağını bilmeden. Kapalı
bir mücevher kutusu için yorulmak, direnmek, kendini yaşamaktan fedakarlık
yapmaktır, Annelik. Yaşatmaya çalışmaktır, Annelik. Bu bir, “misafir” ağırlama
sanatıdır.
Bizi dünyaya getiren, yaşamı boyunca da bizi
hep seven, bizim içi her şeye katlanan, her zaman yanımızda olan, bir yerimiz
acıyınca hemen koşan kişi annemizdir. Anne
sevgisi hiçbir şeye değişilmeyen karşılıksız sevginin adıdır. Bana göre “anne” mutluluğun eş anlamlısıdır.
Ben annemi çok seviyorum, ben annemi
nasıl sevmem ki! ANNELER değil midir
yavrusuyla gülen hastalandığında bütün gece başında bekleyen. Annemiz her zaman yanımızda aslında; kalbimizin
içinde, okuduğumuz kitabın sayfalarında, annemiz vardır.
Baktığımız her yerde. Bazen sormuyor değilim kendime, annem olmasa ne yapardım? Hayat ne olur? Gülümsemek ne demek
bilir miyim? 0 zaman benim için
“acı” olur hayatın diğer adı. Bu koşulsuz sevgi zaman zaman
bazı evlatlar tarafından fark edilmiyor. Hayatta bazı çirkin görüntülere şahit oluyorum annesini azarlayanlar,
annesine bağıranlar ve annesine el
kaldıranlar. inanmak istemiyorum bu gördüklerime. Ben nemi bu kadar çok
severken, onu üzdüğümde nefes bile alamazken, onların
yaptıklarına bakın. 0 kişiler annelerinin değerini anladıklarında her
şey için çok geç olabilir. Peygamberimizin de dediği gibi “cennet anaların
ayağı altındadır.” İşte bu söz anlatıyor nemizin kıymetini ve annemizin güzel elini öpülmesi gerektiğini önemli
olan 365 gün içinde sadece bir gün annemizi hatırlamak değil önemli
olan annemiz hayattayken değerinin
bilmek, onları çok sevdiğimizi göstermektir.
Bir tarafta mutluluğun, umudun tanımını
dahi bilmeyen kaderci cehalet, diğer yanda sahip oldukları her şeyi bu cehalete
borçlu olan pazarlamacılar, tacirler; bir tarafta pembe hapları yutup, hayata
tozpembe bakanlar, diğer yanda mutluluğu Uzakdoğu mutfağında arayanlar. Bir
taraf huzuru farzlarda buluyor, bir taraf ise beşeri hazlarda. Bir taraf
dogmatik mutlu, bir taraf doğuştan mutsuz. Bir taraf ne aradığını bilmiyor, bir
taraf aramıyor bile. Ancak hepsinin de aradığı hep daha fazlası; kişisel
menfaat! O yüzden, insan ister dinci olsun, ister Budist; ister fakir olsun,
ister hakir; ister CEO olsun, ister NEO fark etmez, hep daha fazlasını,
çıkarına olanı, müşkülpesent bir bencillikle ister. Bu dünyayı da, öbürünü de
paylaşamamalarının sebebi hep bu düşkünlüktür. Bu sebepten fötr şapka takanla,
takke giyen arasında; kara çarşaf kuşananla, kırmızı jartiyer giyen arasında
beklentiler açısından hiçbir farklılık yoktur. Farklılık bunu sadece gösterme
biçimindedir. Şekildedir. Eşyanın şekli değişse de, tabiatı aynıdır. Zira
hayatımız şekilcilikten ibarettir. Çevrilen makaraların, gönderilen Bakaraların
arkasındaki zihniyet aynıdır. Biri din-dinayet uğruna, öteki para-kariyer
uğruna her şeyi kendince mübah görür. İnsanın olduğu yerde yalan ve aldatmaca
vardır. Bazen alışılmışın dışında bir kılıf gerekir; şöyle ambalajı güzel bir
kılıf: Pollyannacılık gibi. Umut ve mutluluk kılıfı gibi. Bu kılıfların pazarı
çok büyüktür ve pazarlamacıları kılıktan kılığa girmesini iyi bilirler.
Menfaatleri ne yana dönmeyi gerektiriyorsa oraya anında dönerler. Ve her daim
suratlarında o müstehzi gülümseme, mutluluk pozları eksik olmaz.
“Ah be dünya! Sen dönüyorsun, onu anladık da, bu insanlar senden daha hızlı dönüyorlar. Hem de ortada hiçbir yörünge yokken…” (Can Yücel)
Pollyanna Sendromunun yanı sıra bir de
‘Cassandra Sendromu’ vardır. Cassandra Sendromu, Pollyanna Sendromunun tam
zıttı kabul edilir.Cassandra Sendromu mitolojideki rahibe olmak isteyen genç ve
güzel bir kız ile Tanrı Apollon arasında geçen bir hikâyeye dayanır.Literatürde
geleceğe dair başkalarını uyarmasına ve doğruları söylemesine rağmen kimseyi
kendine inandıramama durumuna Cassandra Sendromu adı verilmiştir.Cassandra’lar
aslında Pollyanna’ların da iyiliği için olanları ortaya koyup, olabilecekleri
göstermeye çabalıyor sürekli. Ama gerçekleri Pollyanna’ların gözüne soksalar da,
Pollyanna o pembe gözlükler yüzünden gerçekleri göremiyor bir türlü.
Cassandra’larsırf kendileri için istemiyorlar daha iyi bir dünyada yaşamayı.
Dünya daha iyi olsun, hepimiz daha iyi yaşayalım derdindeler.Dünyayı daha iyi,
daha pembe görmek değil de dünyayı daha iyi, daha yaşanası kılmak için çaba
sarfetsek daha iyi olmaz mı?
Her insan, bilgi ve emekten bağımsız
olarak, hayata beslediği duygu, düşünce, dürtü ve fantezilerin toplamıdır. Bu
toplamın sonucu çıkarlarına eşittir. Hesap bellidir. Mutluluğu çıkarlarında,
umudu gaipte arar. Ancak asla gerçek mutluluğu tadamaz. Çünkü ona göre mutluluk;
var olan her şey için duyulan şükür, zorluklarda sabır ve her nefes için sevinç
duymaktır.Bu kendini kandırmaktan başka bir şey değildir.Büyük bilim insanı
Einstein’a göre mutluluk; gerçeklik – beklenti’dir. Gerçekler son derece acıdır
ve beklentiler kişiseldir. Mutluluk gerçekte bir kurgudur ve bir vaat olarak
insana sunulan bu kurgunun, insanı gerçekte mutlu etmediği de bir gerçektir.
Çünkü insanlar, kendilerini neyin mutlu edeceğine karar verme konusunda özgür
değillerdir.Hayatımızı kontrol eden olgular ve hayatın içinde bize doğru
bildiğimiz ancak yanlış olan mutluluk tanımlamaları bizi mutlu etmekten çok,
mutluluğun ortaya çıkmasını engelliyor.
Mutluluk, sevgi ve şefkat ilişkileri
içinde yaşanan bir duygu. Daha çok para sahibi olmak, daha iyi bir hayat
yaşamak mutlu olmak anlamına gelmiyor.Paranın mutluluk getirmeyeceği düşüncesi,
“Easterlin Paradoksu” olarak bilinir. Easterlin, gelirle mutluluğun hiçbir
ilişkisinin olmadığını saptadı. 1970’lerin başında Amerika, Japonya ve
İngiltere’de yaptığı araştırmalara göre, ailelerin geliri artınca mutluluk
seviyeleri artmıyordu. Son yıllarda Amerika’da Gallup tarafından yapılan
araştırmalar da bu olguyu kanıtladı. Esas olan “geçinecek kadar bir gelire”
sahip olmaktı, bunun üzerine çıkılınca mutluluk artmıyordu.
Sonuçta hepimiz de, gerçek mutlu ve
muktedir olan çok küçük bir azınlığın, büyük hesapları içinde ihmal edilen,
noktadan sonraki bol sıfırlı küsuratlarız. Kusurlarımız ise kabahatlerimizden
büyük. Bu bakımdan, insanlığın bugün yaşadığı olsa olsa ‘Stockholm
Sendromu’dur. Bir insanın kendisini zora sokan, üzen koşulları kabullenmesi,
benimsemesi hatta savunması, sıkıntıya sokan koşulları oluşturan nedenleri
görmemesi, ezilmesine rağmen ezenin yanında yer alması olarak da tanımlanabilen
Stockholm Sendromu; rehinelerin, kendilerini esir alanların duygularını anlama
durumuna gelmeleri ve daha sonrasında suçlulara yardımcı olmaya çalışmaları ve
sonunda özdeşim kurmaları halidir. Bizim toplumuz da, diğerleri gibi
cellatlarına aşık bir toplumdur.
TÜİK 2018 verilerine göre; Türkiye’de 2018 yılında 55 bin
kitap basılmış. Bu rakam size büyük gelmesin zira dünya sıralamasında
sonlardayız. Raporlar, kitap okumaya günde sadece 1 dakika ayırdığımızı
gösteriyor. Ancak internete ise günde en az 3 saat, televizyona da 6 saat
ayırıyoruz. Hele telefonda günde ortalama 7,5 saat konuşuyoruz.
‘Senede 1 kitap’ alıp, onu da ‘günde sadece 1 dakika’ okuyan
bir toplumuz. Ses Sanatçısı Semiha YANKI’nın 1975 yılında ülkemizi temsilen
katıldığı Eurovision Şarkı Yarışması’nda söylediği şarkının ismidir, ‘Seninle 1
Dakika’. Şarkının devamında, “Seninle bir dakika, umutlandırıyor beni…” der.
Ancak gerçekler aklı, zekası olanı hiç umutlandırmıyor. Zira yarışmanın
oylamasının sonunda Türkiye, 19 ülkenin katıldığı finalde en az puanı alarak
son sırada kalmıştı. Türkiye, istatistiklerinde hep sonlarında yer alıyor.
Dünyada en fazla kitap okuyan ülkelerin başında %21 ile
Fransa ve İngiltere geliyor. Türkiye ise, binde bir(%0,1) kitap okuma oranıyla
86. sırada yer alıyor. DESAM’ın 2018’de yayınladığı, ‘Türk Halkının Kitapla
İmtihanı’ adlı araştırma raporuna göre; Türkiye’de kitap okuyanların %45’i
aşk(Hikâye, Roman), %43’ü din(Namaz Hocası, Dua Kitapları vs.), %12’si masal,
fıkra, kişisel gelişim ve siyaset gibi ortaya karışık kitapları alıp okuyor.
Yani her bin kişiden birinin aldığı kitapların türü de böyle müstesna
eserlerden müteşekkil. Yani bir başka ifadeyle, Türkiye’de kitap okuyan çok
küçük azınlığın %88’i aşk ve din kitapları okuyor.(Nedense her ikisini de doğru
düzgün anlayıp yaşayamadığından olsa gerek.) Türk insanı kitaba yılda 5,5 TL
ayırıyor. Rapora göre; ayda cep telefonu ve iletişim masraflarına ise Türk
Halkı ortalama 173 TL harcıyor. Türkiye’de insanlar bırakın kitabı, gazete bile
okumuyorlar. Zira Türkiye’deki gazete ve dergilerin tirajı son 5 yılda %40
azalmış durumda.Daha da kötüsü, çocuklara kitap hediye edilmesinde dünyada 140.
sıradayız. Türkiye’nin ihtiyaç maddeleri sıralamasında kitap 235. sırada yer
alıyor. Kitapla, okumayla hiç alakamızın olmadığı apaçık ortada.
Türkiye’de restoran ve hazır yemeğe harcanan hane bütçesi %6.
Alkol ve sigaraya harcanan ise %4. Satın alma gücüne göre, Türkiye, en pahalı
içki sıralamasında Avrupa 2.si. Bunların yanında, Türkiye’de eğitime harcanan
hane bütçesi %2’dir. Eğitime, alkol ve sigara kadar bile önem vermeyen bir
toplumuz.
65 OECD ülkesi arasında, eğitim kalitesi yönünden Türkiye;
matematikte 44. sırada, okuduğunu anlama ve anlatmada 42. sırada, fen
bilgisinde 43. sırada. OECD ülkeleri arasında, devletin eğitim kurumlarına
öğrenci başına en az harcama yaptığı ülke Türkiye. Öte yandan, TÜİK’in güncel
verileri, gençlerin %58,3’ünün almış olduğu eğitimden memnun olmadığını ortaya
çıkarıyor.
“Psychological Science dergisinde yayımlanan araştırma,
nezaket ve fedakârlık ne kadar yüceltilirse yüceltilsin, insanoğlunun en çok
kendi çıkarlarının peşinden giderken mutlu olduğunu gösterdi.”
İşsizliğin had safhada olduğu, bir iş sahibi olanların da
haftada 50 saatten fazla çalıştığı ülkemizde bir de ekonomik durumuna bakalım.
1985 yılında Kore, dünya ekonomisinin %0,9’unu oluştururken,
Türkiye ise aynı tarihlerde %1’ini oluşturuyordu. 2012 yılına gelindiğinde,
Kore dünya ekonomisini %1,9’una ulaşırken, Türkiye ise %1,35’ine çıkabildi.
Başta PwC öngörüleri olmak üzere; Dünya Bankası, IMF, Goldman Sachs gibi
uluslararası finans kuruluşlarının hiçbiri de, Türkiye’yi 2050 yılında dünyanın
ilk 10 ekonomisi arasında göstermiyor.
1990 yılında Çin 4,3 milyar dolar, Kore 10,9 milyar dolar,
Türkiye ise 0,1 milyar dolar ‘Yüksek Teknolojili Ürün’ ihracı yapmaktaydı. 2012
yılı itibariyle; Çin 457 milyar dolar, Kore 122 milyar dolar, Türkiye ise 1,9
milyar dolar ‘Yüksek Teknolojili Ürün’ ihracatı yapmaktaydı.
Yapılan bir diğer araştırmaya göre, 2050 yılında sadece
yüksek teknolojili ürün üretebilen ülkeler ayakta kalabilecektir. Türkiye, bu
klasmanda da ne yazık ki sondan 2. sıradadır. Yani kuvvetle muhtemeldir ki,
2050 yılında da, şu an olduğu gibi her alanda dışa bağımlı, ekonomisi borç harç
içinde, çökmüş bir ülke olmaya devam edeceğiz. Ülkeyi yönetenler işkembeden
atmaya, yönetilenler de atılanları işkembeden sindirmeye bakalım daha ne kadar
devam edecekler.
Mesela; çimentonun kilosu yaklaşık 14 kuruş, bilgisayarınki
de yaklaşık 860 lira. 5.6 ton buğday satıp, 1 kilo uçak yedek parçası zor satın
alabiliyoruz. 3.4 ton domates satıp, 7 kilo domates tohumu alabiliyoruz. Yani
tarımı hiç ettikleri ülkemizde, ülkenin tüm yüzölçümünü tarıma açsak dahi
üretilecek olan tohumun maliyetini karşılamıyor. Enerjiyi çıkardığımız
takdirde, dış ticaret açığımızın %98’i ileri teknolojik ürünlerden
kaynaklanıyor. Her yıl 432 ton demir satıp, sadece 1 ton ilaç alabiliyoruz. 582
tır un satıp, sadece 1 tır ilaç alabiliyoruz. 2088 tır krom cevheri satıp, sadece
1 tır aşı alabiliyoruz. 25 tır mermer satıp, sadece 1 adet tomografi cihazı
alabiliyoruz. 2612 tır çimento satıp, sadece 1 tır bilgisayar alabiliyoruz.
Tonla yeraltı ve yerüstü kaynağımızı satıp, karşılığında bir avuç işlenmiş ürün
alıyoruz. Yani bir taraftan kaynaklarımızı oluk oluk tüketirken, diğer yandan
kaşıkla alıyoruz. Üstüne üstlük tonla borçlanıyoruz. Çok yazık!
Hayatta iyi insanları fark etmek zor değildir. Kendilerini sevdirmek için fazla çaba sarf etmelerine de gerek yoktur. Hayatları boyunca güler yüzlü, samimi, içten, düşünceli ve çok kibar olurlar. Bu özellikler yapıları gereğince ruhlarına benliklerine işler. Gözlerine işler, bakışlarına işler, sözlerine işler, gülüşlerine işler. Selam vermesi bile bir başka edalıdır. Laf olsun diye değil, senin gerçekten iyi olup olmadığını samimiyetle merak ederler. Onları sevmekte bir o kadar kolaydır.
Onlar çok nadir insanlardır.
Satın alamazsın, adamcı olmazlar, düşünür tartar öyle karar
verir. Yetim hakkı, kul hakkını iyi bilir asla yanaşmazlar. Yalan söylemezler,
menfaatleri için hiç kimseyi kandırmaz, dostlarını arkadaşlarına asla kazık
atmazlar.
Onlar çok farklı
insanlardır.
Önce
karşılarındakileri düşünür, ben değil biz mantığı taşırlar. Hayatın kısa ve
yaşamaya değer olduğunu hep bilirler.
Onlar hep erken ölürler.
Çünkü iyi insanlar sadece kendileri için yaşamaz, pek çok
yaşamı sırtlar ve pek çok insan için yaşarlar. Dünyada ters giden durumlardan
kendilerini sorumlu tutarlar. Olumsuz şeyler için içi içine sığmaz, dar gelir.
İçine atarlar ve biriktirir de biriktirirler. Bu yüzden hastalıklar onları
kolay bulur.
Onların içinde asla kötülük olmaz.
Hakkında olumsuz
konuşulan insanların lafı açıldığında bile ağızlarından tek bir kötü söz
çıkmaz. Kibar duruşlarını her zaman korurlar. İnsana insan olduğu için değer
verirler. Tek kavgaları çok iyi yapmak zorunda olduğunu düşündükleri işleridir.
İşte bugün ‘’O’’ Nadir, Atatürkçü, yardımsever, iyi niyetli,
fedakâr ömründe bir karınca incitmemiş, iyi bir insan daha aramızdan ayrıldı.
Hem de çok iyi…
İHSAN ABİ
DEVREK ATATÜRKÇÜ DÜŞÜNCE DERNEĞİ DİSİPLİN KURULU BAŞKANI
Virüs artık her yerde. Komşumuz, arkadaşımız ,sevdiklerimiz,
anne babamız , kimler bu hastalığa yakalandı kimler taşıyıcı, büyük bir
bilinmezlik denkleminde yaşamaya çalışıyoruz. Kırk yıllık dostumuza bile
hastalıklı muamelesi yaptığımız kimseye güvenmediğimiz süreçteyiz. Salgını daha
önceden yaşamaya başlayan ülkelerin senaryosuna baktığımızda ileriki günlerde
yaşayacağımız durumu anlamak pek zor değil.
Ekonominin vergilere ,trafik cezalarına, kaçak yapılara
verilen ruhsat gelirlerine bağlı olduğu, üretimin neredeyse yok olduğu ,hani
geçtiğimiz günlerde patates ithal ettiğimiz , bayram geldiğinde arkalarına
bakmadan yağlı jöleli saçlarıyla kendi sınırlarına rahatlıkla girip çıkan,
baktığımız, beslediğimiz , milyon
dolarlar harcadığımız 6 milyon
Suriyelinin yaşadığı güzel ülkemden bahsediyorum. Bana kalırsa hala iyi
günlerimizi yaşıyoruz. Vaka sayısı halen düşük sayılır. Son bir haftanın
tablosuna bakıldığında korkutucu bir ilerleme var. Önüne geçmek için alınan
önlemlere rağmen sayı büyük bir istikrarla çoğalmaya devam ediyor.
Bunu kadere bağlayan din tüccarlarına inat insanlığın bu
virüsü kendi elleriyle var ettiğini bilimsel olarak kanıtlayan sayısız bilim
adamı var. Tabi ki örümcek tutmuş bu beyinlere bu bilimsel gerçeği anlatmak ve
inandırmak pek mümkün görülmüyor. Dna’sı
ile oynanmış bir dünya ve sonuçları ile yüz yüzeyiz. Kesilen , yakılan, talan edilen ormanlar ve değişen iklim ,
kullanılan milyarlarca kimyasal ilaçlar ve ozon tabakası , fabrikaların doğaya
bıraktığı kanserojen atıklar ve oksijen seviyesi , kirletilen su kaynakları
, betonlaşma bize bu filmin senaryosunu
hazırlayan asıl figüranlardır.
Ve film çoktan başladı.
Peki ya daha sonra? Ölümlerin sayısını kestirmek , salgının
ne zaman son bulacağını tahmin etmek çok güç. Hep birlikte yaşayıp göreceğiz.
Tabi eğer hala yaşıyor olursak! Ben halen daha bu salgının planlı bir senaryo
olduğunu düşünüyorum. (Çin)Huawai- ıphone(Abd) dalaşmasının hemen ardından
başlayan hırlama atmosferinden çok önce
Çin küresel üretim kapasitesini çoktan ele geçirmişti. Süper güçleri
kıskandıracak performansı dünya ekonomisinde önüne geçilemez bir hal almıştı.
Wc deki paspastan izlediğiniz televizyona , cebinizdeki telefondan,
kullandığınız saç kurutma makinesine tırnak çakısı ,ayna ,çakmak ,tarak her
neyse Çin malı. Süper gücünse sadece namı kalmıştı. Tek çare ekonomiyi
çökertecek biyolojik savaş. Tabi ki bu
tehlike savaşı başlatan ülke içinde büyük bir tehlike ama kaz gelecek yerden
tavuk esirgenmez. Çoğunluğunun evsiz , üretime katkısı olmayan , ekonomi için
büyük bir külfet olan birkaç yüz bin insanın ölmesi pek te önemli gibi
görülmüyor. Ve Trump açıklamayaptı ;2
trilyon dolar salgın bütçesi. Bunun matematiksel karşılığı şu ki;
beklenti = harcanan x 50
2 trilyon dolar = 100 trilyon $ ( en iyimser )
Beklentinin 100 trilyon dolar olduğu bir durumda vermeniz
gereken bir salgın kaosu ve kendi milletinden birkaç bin kayıp. Tabi bu
kayıplar asıl matematikçiler ve ekonomistler için farklı bir kazanım aslında.
Artık bakmak zorunda olmadığın üretime katkısı olmayan sadece tüketen bir
kesimden de kurtuluyorlar.
Şimdi istatistiklerden başlayarak bir değerlendirme yapalım;
Bu yılın ilk üç ayında
bulaşıcı hastalıktan ölen insan sayısı : 3 milyon 127 bin kişi
Bu yılın ilk üç ayında
doğum esnasında ölen anne sayısı :
75.000
Bu yılın ilk üç ayında
kanserden ölen insan sayısı :
1.978.511
Bu yılın ilk üç ayında
Aids’ten ölen insan sayısı
404.970
Bu yılın ilk üç ayında
alkonden ölen insan sayısı : 602.516
Bu yılın ilk üç ayında
trafik kazasında ölen sayısı : 325.191
Bu yılın ilk üç ayında
sigaradan ölen sayısı : 1.204.381
Bu yılın ilk üç ayında
anne karnında ölen bebek sayısı(düşük): 10. 239.348
Ve COVİD 19
BU YILIN İLK ÜÇ AYINDA
COVİD 19 (CORONA VİRÜS) ÖLEN İNSAN SAYISI : 27.000
Virüs logaritmik bir ivmeyle yayılıyor. Tıpkı göle atılan
yüzlerce taş gibi; düştüğü yerde dalga dalga yayılıyor. Ve dalgalar her geçen
gün birbirine karışıyor. Karıştıkça ortalık daha da karışıyor. Kimilerinde
büyük bir panik havası hakim. Kimileri ise, dalgayla dalga geçiyor adeta.
Umurunda bile değil. Delinin biri göle bir taş attı. Aslında ilk taşı kimin
attığı belli. Bakalım, attığı taş, ürküttüğü kuşa değecek mi?
13:09
News
